Nog meer hulpverlening (#3)

In mei 2017 ben ik thuis gestart met extra ondersteuning vanuit een andere organisatie. Dit om ook vanuit thuis mee te kijken hoe men mij het beste kon helpen om weer meer naar buiten te kunnen, en meer te kunnen deelnemen aan de maatschappij. Ik leefde nog het grootste deel thuis, binnen, veel op mijn kamer. Kwam een paar keer per dag 5 minuten buiten; ik fietste niet meer en durfde niet meer in een auto mee te rijden. De online therapie bij de GGZ bleef ook doorgaan.

Door de komst van de ambulant werker die bij mij thuis kwam, ging ik in kleine stapjes verder vooruit. Zo ging ik weer met iemand samen, vaak met mijn moeder, kleine stukjes de deur uit, bijvoorbeeld lopend naar de brievenbus die 150m van huis staat. Ook heb ik zo in kleine stapjes weer in een auto durven stappen om mee te rijden. Het stilstaan in een auto bij bijvoorbeeld een stoplicht, heb ik weer leren verdragen. Deze stapjes hebben mij maanden gekost.

In de zomervakantie kon ik nog niet mee op vakantie, wij zijn thuis gebleven. Ik kwam alleen buiten de deur als er iemand met mij mee ging zodat ik een stukje kon lopen of fietsen.

Na de zomer heb ik heel goed contact gekregen met een vriendin. Zij snapte mijn verhaal en situatie redelijk. Met haar kon ik goed kletsen. Ik kende haar nog van het dansen, waar ik op zat. Zij kwam regelmatig even bij me langs.

Rond de zomer zijn de onderzoeken gestart gericht op autisme. De ambulant werker sprak haar vermoeden hierover uit, nadat ze mij een paar keer had gezien en gesproken. In september 2017 heb ik de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS) gekregen, met daarnaast angst- en paniekstoornis.

Voor mijn ouders vielen er veel puzzelstukjes op zijn plek (waarom ik bijvoorbeeld liever met jongere kinderen speel; waarom ik bijvoorbeeld sociaal niet altijd even handig over kwam; waarom ik vaak zei: “niet zo snel, 1 ding tegelijk”; waarom het aanleren van sommige vaardigheden zo lang duurde, zoals een vaatwasser inruimen).

De behandeling bij de GGZ werd nu specifiek gericht op de ASS. En daarnaast op de angst en paniek en agorafobie, want dat had ik ook nog! De angst en paniek werd nu verklaard vanuit de ASS: ik was mogelijk helemaal overprikkeld geraakt doordat ik mijn omgeving niet meer snapte.

Ik bleef in stapjes meer en meer doen en durven. Zo durfde ik weer te fietsen; eerst in de straat en langzaam weer verder. Ook daarbij heb ik stoplichten, bruggen en tunnels moeten overwinnen om verder te kunnen fietsen.

Een ander voorbeeld is een afspraak bij de tandarts. Ik heb mij er maanden mentaal op voorbereid om samen met mijn moeder naar de tandarts te gaan (september 2017 tot december 2017). Ik heb geen angst voor de tandarts, maar ernaartoe gaan (1km fietsen), het langer dan 5 min van huis zijn, het naar binnen gaan, het moeten wachten, eventuele warmte binnen, zijn dingen die dan allemaal op mijn pad komen, en die ik allemaal moet overwinnen voor ik die afspraak kan hebben.

Dit is een van de vele situaties die ik weer opnieuw heb moeten ervaren dat ik het aankan.

Begin 2018 werd de ambulante begeleiding thuis gestopt. Het werd verwarrend voor mij naar wie ik nou moest luisteren in het zetten van stappen vooruit. Vanuit de GGZ kreeg ik de juiste behandeling. Ik had een klik met mijn behandelaar.