Stapje voor stapje (#4)

Verjaardagen, etentjes of andere feestjes kon ik nog niet bijwonen. Die stap was nog te groot voor mij.

Kerst 2018 was mijn eerste ‘feest’ waar ik weer bij kon zijn. Het was bij mij thuis, met een deel van mijn familie.

Zo waren er op dat moment heel veel dingen die ik aan het overwinnen was. Zoals: het weer aanwezig kunnen zijn bij dansen, het doen van een boodschap, het weer zelfstandig naar een vriendin kunnen gaan, het weer (samen) naar een zwembad kunnen en winkels binnen gaan.

Die maand heb ik meerdere feestjes bijgewoond met familie. Ik ben zelfs weer een keer uit eten geweest in een klein restaurant met mijn ouders en broertje. Dit lukte weer!

De doelen die ik voor 2019 voor mijzelf gesteld had waren; nog zelfstandiger worden (alleen op stap gaan) en weer kunnen werken/ naar school gaan. Dat laatste duurde zeker nog een jaar maar durfde er wel weer over na te denken. En ik ben mezelf aan het leren kennen met mijn ASS en angst- en paniek en hoe ik daarmee om moet leren gaan.

Ik kon weer makkelijker naar een restaurant om te eten. In het begin was dit mega spannend. Maar stapje voor stapje ging dit beter.

Ik was steeds meer toe aan dagbesteding. Het werken bij mijn eerdere baan pakte ik in kleine stapjes weer op, daarnaast ben ik begonnen met oppassen. Samen met mijn begeleidster vanuit de gemeente ben ik gaan zoeken naar plekken binnen de kinderopvang. Half 2019 was het gelukt om voor 2 maanden mee te lopen bij een kinderdagverblijf. Ik ben begonnen met één uurtje per dag. Dit was op dat moment haalbaar. Hierna was ik helemaal kapot en moest ik echt een paar uur rusten.

Na 2 maanden stopte deze werkervaringsplek vanwege de vakantie. Ik ben meteen gaan zoeken naar andere plekken om dag invulling te hebben. Ik kon 1 middag op een peuterspeelzaal meekijken en 3 ochtenden op een kinderopvang. Op de peuterspeelzaal was ik meteen de hele middag aanwezig. Dit hield ik goed vol. Wel moest ik daarna rust nemen, maar hier had ik ook de tijd voor.

In september 2019 heb ik kennis gemaakt bij zorgorganisatie Kopzorg in Alkmaar. Omdat mijn GGZ behandeling bijna klaar was maar ik nog wel begeleiding nodig had om me verder te kunnen ontwikkelen. Daar ben ik toen begonnen met wekelijkse gesprekken. Tot op heden zit ik hier nog steeds 1 keer per week om te praten en word ik geholpen met al mijn struggles, problemen en emoties.

Vanuit mijn begeleidster van de gemeente kwam het idee om mee te doen aan een project. ‘Your Next Step’. Dit is een project voor ziek uitgevallen jongeren die weer terug de maatschappij in willen. Toen dit idee op tafel kwam heb ik het vaak afgewimpeld. Ik wilde helemaal niet met lotgenoten samen zijn, dan voelde ik me helemaal anders en gek. Uiteindelijk heb ik toch ingestemd om mee te doen. Ik wilde het een kans geven. Hoe spannend ik dit ook vond, achteraf ben ik heel blij dat ik mee gedaan heb. Dit was in de eerste maanden van 2020.

In januari 2020 heb ik mijn verhaal vereeuwigd op mijn lichaam. In de vorm van een tatoeage. Dit stond voor mij in het teken van verbetering. Als er tijden zijn dat het slechter gaat weet ik dat ik hiernaar kan kijken. Toen is het ook goed gekomen, alles komt op zijn tijd goed!